“Aan het CJIB in Leeuwarden: naar aanleiding van mijn snelheidsboete ter hoogte van kilometerpaal 133 wil ik het volgende mededelen. Ik bied mijn excuus aan voor mijn rijgedrag. Ik ben mij er van bewust dat ik als deelnemer in het verkeer een ongekende verantwoordelijkheid draag. De gehele rit heb ik er alles aan gedaan om mij zo goed mogelijk aan de snelheid te houden. In een kort ogenblijk is het mis gegaan. Mijn excuus daarvoor. We zijn allemaal mensen en maken weleens fouten. Alleen samen krijgen wij de verkeersveiligheid onder controle. Hier sta ik pal achter. Ik laat u weten dat ik 35 euro aan het rode kruis zal overmaken. De boete is dan niet langer nodig. Nogmaals mijn welgemeende excuus.” Deze tekst ging afgelopen weekend rond op social media en kwam ook op mijn tijdlijn terecht. Ik moest er wel om glimlachen, maar eigenlijk is de aanleiding best triest te noemen.
De overtreding zelf, het niet houden aan de 1,5 meter afstand op de bruiloft van Ferd, is nog niet zo schokkend. We komen allemaal wel eens in een situatie waarin die afstand niet bewaard kan worden. Maar het gedraai nadien, het ontkennen en daarna bekennen (want ja, we hebben de foto’s nog), het liegen en bedriegen, dat is wat ons stoort. En kort voor de bruiloft waren mensen die geen afstand hielden nog aso’s, aldus Ferd. Dat Ferd ondertussen spijt heeft van het gebeurde, is wel duidelijk en is mijns inziens ook wel terecht: “Hadden we het maar met z’n tweeën gedaan.”
Ja, Ferd, had dat maar gedaan. Dan had je ook niet al die mensen die de afgelopen maanden afstand hebben gehouden van hun naasten, hun ouders in het verpleeghuis niet hebben gezien, geen fatsoenlijk afscheid hebben kunnen nemen van hun overleden geliefden en geen feestjes hebben kunnen geven om bijzondere momenten te vieren, voor het hoofd gestoten. Laat dit een leermomentje zijn, Ferd.
Bron: Hart van Enschede, 11 september 2020