Corona. Nogmaals. We raken er niet over uitgesproken; het woord van 2020. En: “corona-maatregelen”: geen groepsvorming, blijf thuis (werken), handen wassen, anderhalve meter afstand. Veel mensen zijn hun baan niet zeker en bedrijven hebben het zwaar. Bedrijven in o.a. de horeca, de reissector en de evenementen business worden hard getroffen. Cafés en restaurants moesten dicht. Gevolg: geen omzet meer, alleen nog kosten.
Terrassen mogen straks weer (beperkt) open, restaurants en cafés moeten hoe dan ook de anderhalve-meter-regel in acht nemen. Met een grote ruimte en/of een terras is dat misschien te doen (of je dan voldoende inkomsten hebt, laat ik even in het midden), maar heb je dat niet (kleine cafés) dan is het geen oplossing, helemaal als voor deze categorie dan geen steunmaatregelen meer gelden. Vaak gehoord: “de horeca” heeft jarenlang goed verdiend, dus nu niet zeuren. Dat is wel wat kort door de bocht. Voor een deel van de horeca is het altijd hard werken geweest, zonder buitensporige winsten (de kosten zijn immers vaak ook hoog).
Daarnaast is het wel de overheid die maar even bepaalt dat je dicht moet en daarna eisen stelt waar je wellicht – hoe creatief je ook bent – niet aan kunt voldoen. Is het dan terecht dat je daardoor op de fles gaat? Want wat was er gebeurd als wij helemaal geen maatregelen hadden getroffen? Ja, waarschijnlijk was het aantal besmettingen hoger geweest en de druk op de zorg groter. Maar hoeveel en hoe groot, dat weten wij niet. Misschien was het hopeloos geweest. Dan zijn misschien wél de goede maatregelen getroffen. Wellicht viel het medisch gezien toch mee maar pakt het economisch gezien nu veel te rampzalig uit. Ook voor de overheid natuurlijk een duivels dilemma. En goed doe je het als overheid nooit. De hoop – van ons allen denk ik – is uiteindelijk dat de remedie niet erger is dan de kwaal.
Bron: Hart van Enschede, 15 mei 2020