Rasmussen werd op 26 juli 2007 op staande voet ontslagen, vanwege het feit dat hij onjuiste informatie had verstrekt over zijn verblijfplaats. Het doorgeven van de (juiste) verblijfplaats is een verplichting waaraan profwielrenners op basis van dopingreglementen moeten voldoen. De uitspraak van het hof komt er in het kort op neer dat het gegeven ontslag terecht is gegeven. Rasmussen is daarbij tevens veroordeeld tot het voldoen van een schadevergoeding aan Rabobank. De uitspraak van het gerechtshof volgde op een uitspraak van de Rechtbank Utrecht.
Rasmussen heeft nu aangekondigd wederom in beroep te gaan bij de Hoge Raad (cassatie). De Hoge Raad is ons hoogste rechtscollege.
Maar wat levert dat Rasmussen op?
Is het indienen van cassatieberoep kansrijk? Hoewel wij niet exact weten waarom Rasmussen (of: zijn advocaat) vindt dat er gronden zijn om cassatie in te stellen, denken wij dat het beroep niet veel kans van slagen heeft. De belangrijkste reden daarvoor is gelegen in ons procesrecht. Het is namelijk niet zo dat de zaak bij de Hoge Raad nogmaals volledig inhoudelijk wordt behandeld, zoals dat bij een hoger beroep bij een gerechtshof wel het geval is.
De Hoge Raad beoordeelt alleen of sprake is van verzuim van vormen of van schending van het recht. Er wordt dus, kort gezegd, alleen nog maar gekeken of de procedure wel juist is gevoerd en of het recht daarbij juist is toegepast. De inhoudelijke vragen die door eerdere rechters beantwoord zijn (is het ontslag op de juiste wijze en onverwijld gegeven en was, op basis van de vaststaande feiten, een zwaar middel als een ontslag op staande voet wel gerechtvaardigd?) komen dus in beginsel niet meer aan bod.
Dus alleen al vanwege het feit dat de zaak maar op beperkte gronden getoetst zal worden door de Hoge Raad zijn wij van mening dat Rasmussen met zijn cassatieverzoek weinig kans maakt. Maar, men weet nooit hoe een koe een haas vangt. Afwachten dus. Hoewel het nog een hele tijd kan duren voordat de Hoge Raad uiteindelijk met zijn beslissing komt.